B
(31.7.1858 Podvlk – 11.5.1918 Dolná Lipnica)
Urodził się 31 lipca 1858 w Podwilku. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1881w Spiskej Kapitule. Był wikarym w Sedliackiej Dubovej, Lokci oraz Rabči. W 1889 roku został proboszczem w Lipnici Wielkiej, gdzie pracował przez 29 lat. Był wybitnym przedstawicielem słowackiego ruchu narodowego na Górnej Orawie. Dzięki niemu 600 wyborców zagłosowało w wyborach do parlamentu węgierskiego w 1906 roku na słowackiego posła Ferka Skyčáka. Za jego pośrednictwem wielu Słowaków z Górnej Orawy stało się członkami Stowarzyszenia Św. Wojciecha. Zmarł nagle 11 maja 1918 w Lipnici Wielkiej, gdzie został pochowany. Gazeta Narodowa w nekrologu napisała o nim: „Patriota, cenny człowiek, sercem i z powołania ojciec duchowny, na zawsze zamknął oczy. Zamilkł wymowny język. Odszedł silny i mocny ksiądz. Orawa ma dużą ilość wyszukanych kaznodziejów, ale Bonkowi nie dorówna żaden. Był olbrzymem pracy.”
(4.11.1906 Dolná Lipnica – 1.6.1978 Bratislava)
Urodziła się 4 listopada 1906r. w Lipnici Małej. Studiowała w Pradze, Bratysławie oraz na Sorbonie w Paryżu. Pisała poezję zmysłową, jak również krytyki muzyczne i teatralne. Publikowała w słowackich czasopismach i gazetach, np. w Vatrze, Rozvoju, Slovákowi, Slovenských pohľadov, Slovenskej pravde, czy Živenie, w których między innymi promowała ruch feministyczny. Wraz z małżonkiem, słowackim malarzem akademickim Jankom Alexym, przygotowywali projekty gobelinów. Ilustrowała kilka książek. Była zaangażowana w ochronę zabytków słowackich. Zmarła 1 czerwca 1978r. w Bratysławie.
C
Č
(28.7.1768 Chyžné – 18.11.1814 Detvianska Huta).
Słowacki ksiądz, patriota i członek Słowackiego Towarzystwa Naukowego (Slovenského učeného tovarišstva).
Urodził się 28 lipca 1768 w Chyżnem. Był stryjem prepozyta Kapituły Bańskobystrzyckiej i skarbnikiem Macierzy Słowackiej Tomáša Červeňa. Pracował jako proboszcz w Detvianskiej Hute. Równocześnie angażował się aktywnie w słowackim ruchu narodowym. Był członkiem Słowackiego Towarzystwa Naukowego, które zajmowało się rozpowszechnianiem bernolacztiny. Zmarł 18 listopada w Detvianskiej Hute.
D
Ď
F
G
H
(3.5.1906 Pekelník – 9.9.1971 Lokca) – słowacki ksiądz, pracownik oświatowy i kulturalny.
Urodził się 3 maja 1906 w Piekielniku. Po studiach teologicznych w Spišskej Kapitule pracował jako ksiądz w Malatinej i Lokci, gdzie zasłużył się o rozwój życia kulturalnego i religijnego. Był sekretarzem Stowarzyszenia Świętego Pawła. Publikował artykuły w czasopiśmie Rozvoj. Zmarł 9 września 1971 r. w Lokcy.
Ch
I
J
K
(8.10.1837 Jablonka – 6.6.2012 Szczawnica) – słowacki poeta, artysta oraz pedagog.
Urodził się 8 października 1937 w Jabłonce. Już podczas nauki w Liceum ogólnokształcącym ze słowackim językiem nauczania w Jabłonce pokochał słowacką poezję i jeszcze przed maturą zadebiutował wierszem Rodná reč, która została opublikowana na łamach czasopisma literackiego Smer. Swoje wiersze publikował także w Mladej tvorbe i krajańskim czasopiśmie Život. W Wydawnictwie Towarzystwa Słowaków w Polsce w Krakowie zostały wydane trzy tomiki poezji – Oravské návraty (2005), Dozvuky (2008) a Stopy jesene (2010). Oprócz poezji poświęcał się także twórczości artystycznej, do której inspiracje czerpał zwłaszcza z rodzinnej Orawy, Pienin czy Szczawnicy, która stała się jego nowym domem, jak również z innych pięknych okolic Słowacji. Swoje obrazy wystawiał na ponad stu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kilkunastu miastach Polski. Przy okazji wystaw w Galerii Sztuki Słowackiej Towarzystwa Słowaków w Polsce w Krakowie została wydana publikacja z jego życiorysem i obrazami s nazwą Moje krajinky/Moje pejzaże (2004). Zmarł 6 czerwca 2012 w Szczawnicy, gdzie został pochowany.
L
(15.3.1880 Jablonka – 5.10.1958 Levoča) – słowacki ksiądz, wikariusz Jego Świątobliwości, pedagog.
Urodził się 15 marca 1880 w Jabłonce. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1903, najpierw pracował w diecezji Vacovskej a od 1920 roku przeszedł do dieciezji Spiskej. W okresie międzywojennym pracował jako nauczyciel w liceum w Lewoczy i został rektor Niższego Seminarium w Lewoczy. W 1938 roku został dyrektorem Liceum katolickiego w Lewoczy. W tym samym roku uhonorowany został godnością wikariusza Jego Świątobliwości. Następnie przeszedł na emeryturę i w 1940 roku powrócił na tereny przyłączone i stał się administratorem w Kacwinie. Po zakończeniu II. wojny światowej wnioskował jako autochton o pozostanie na obszarze przyłączonym do Polski, za co został uwięziony i w wyniku tego wydalony do Czechosłowacji. W 1945 roku mieszkał w Javorine i pomagał w pracach duszpasterskich. Ostatnie lata spędził jako emeryt w Lewoczy, gdzie w 1958 roku zmarł.
M
(23.6.1933 Horná Zubrica) – słowacka artystka i pedagog.
Urodziła się 23 czerwca 1933 w Zubrzycy Górnej. Jest absolwentką Liceum ogólnokształcącego ze słowackim językiem nauczania w Jabłonce, studium nauczycielskiego słowackiej filologii na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie oraz studium wychowania plastycznego na Wydziale Pedagogiczno-plastycznym Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie. Żyje i tworzy w Zubrzycy Górnej, jednocześnie jej obrazy są bezpośrednio powiązane z rodzinną Orawą. Miała kilkanaście wystaw indywidulanych w Polsce i na Słowacji. Jej obrazy świętych zdobią kościoły w Psarach, Zubrzycy Górnej, Piekielniku oraz Chyżnem. Wybór z jej twórczości był kilkakrotnie prezentowany również w Galerii Sztuki Słowackiej Towarzystwa Słowaków w Polsce w Krakowie, jednocześnie przy tej okazji została wydana publikacja z jej życiorysem i obrazami z nazwą Wybór z twórczości/Výber z tvorby (2006). Jej działalność artystyczna, praca pedagogiczna w kilku szkołach słowackich, jak i działalność społeczna na rzecz krajańskiego ruchu jest między krajanami ze Spisza i Orawy szczególnie ceniona.
N
(10.12.1792 Nižné Lapše – 17.10.1858 Spišské Podhradie)
Ján Nálepka sa narodil päť rokov po bernolákovskej kodifikácii a v roku založenia Slovenského učeného tovarišstva – 10. decembra 1792. V rodných Nižných Lapšoch s najväčšou pravdepodobnosťou absolvoval ľudovú školu, po ktorej pokračoval na známom piaristickom gymnáziu v Podolínci, kde získal humanitné vzdelanie. Následne študoval dva roky filozofiu a tri roky teológiu v arcibiskupskom seminári Trnave, kde sa mal možnosť zoznámiť s neskorším spišským biskupom a stúpencom slovenského národného hnutia Ladislavom Zábojským, ktorému venoval svoje básnické diela. Štúdiá ukončil ročným kurzom v biskupskom seminári v Spišskej Kapitule.
Za kňaza bol vysvätený v 6. augusta 1816 pomocným spišským biskupom Štefanom Čechom. Ako kaplán v pastorácii bol rok a tri mesiace na Orave, a to v Podvlku, Nižnej a Lipnici. Následne pôsobil naďalej ako kaplán rok a pol v Ružomberku a dva roky v Chmeľnici. Na svoje prvé farárske miesto nastúpil v roku 1821 do Tribša, kde strávil tri a pol roka. Farárom bol aj v rodných Nižných Lapšoch, štyri roky a dva mesiace. V tom čase, v roku 1824 sa stal tiež tajomníkom Dunajeckého dekanátu. Do benefícia vo Fridmane ho uviedol spišský biskup Jozef Bélik 30. decembra 1828.
V októbri 1832 Ján Evanjelista Nálepka prichýlil pod svoju strechu ako fridmanský farár na niekoľko dní poľského cestovateľa a spisovateľa Seweryna Goszczyńského. Ten vo svojom Denníku z ciest po Tatrách vyjadril k nemu svoj veľký obdiv, keď ho opísal ako veľmi láskavého človeka a excelentného kňaza: „Spoznal som v ňom služobníka Cirkvi, akých som v mojom živote stretol málo. Aj popri vyššom vzdelaní plný kresťanských čností, milý, bezprostredný a popri tom zachovávajúci vo všednom živote vysokú dôstojnosť svojho stavu, rozhľadený; bol skutočne obetavý, ukazujúci jedinú správnu cestu, zakaždým, keď plnil svoju tajomnú službu pri oltári.“
Podobne sa o ňom vyjadril neznámy pisateľ, ktorý vo svojom rukopise zachytáva osudy významných katolíckych kňazov: „Tu na Magure hlásal všade horlivě evangelium věčnej lásky. Byl populárnym svatořečníkom, kázne jeho byly plné nadšenia a pomazanosti.“ Prídomok „Evanjelista“ teda vhodne vystihoval Nálepkov charakter a pôsobenie medzi ľudom.
Seweryn Goszczyński zároveň, okrem vzdelanosti a dôstojnosti fridmanského kňaza, podčiarkuje i jeho slovenský naturel, ako aj slovenskosť miestnych obyvateľov: „Počul som ho, keď sa vo svojom postavení prihováral ľudu: jeho kázne boli po slovensky, lebo od tejto dediny sa už začína krajina obývaná Slovákmi, a jeho slová boli naplnené tou istou evanjeliovou jednoduchosťou, láskou, lahodnosťou, ktorých príklad dával svojím životom.”
Po slovensky sa s ním zhovárali aj dve dcéry miestneho ekonóma, ktoré ho očarili svojou bezprostrednosťou i krásou slovenského jazyka: „Slovenský jazyk v ústach dievčiny je veľmi milý, o čom som sa mohol presvedčiť, lebo som často robil dvom dievčinám spoločnosť pri zbieraní rýdzikov“.
Okrem krásnych Sloveniek urobila na spisovateľa dojem, a to omnoho väčší ako impozantný nedecký hrad týčiaci na vápencovom brale, ktorý taktiež vďaka Jánovi Nálepkovi navštívil, knižnica fridmanského farára. „Bolo v nej okolo 2000 zväzkov najvýznamnejších spisovateľov rôznych národností, tak originálov, ako aj prekladov, najviac v nemčine,“ medzi inými napríklad tiež Shakespeare.
Vzdelanosť, rozhľadenosť i dôstojnosť Jána Evanjelistu Nálepku boli iste atribúty, ktoré viedli k tomu, že 3. júla 1838 sa po odchode nedeckého farára Jána Frangnera stal novým dekanom Dunajeckého dištriktu. V tom čase pod neho spadali všetky zamagurské farnosti, teda Veľká Franková s filiálkami v Malej Frankovej, Osturni i hornom a dolnom mlyne, Fridman s filiálkami vo Falštíne, Rovni a alódiom Remeňove, Haligovce s filiálkami Lipník a Stráňany, Spišské Hanušovce s filiálkami Jezersko a mlyn Keheľ, Jurgov s filiálkami Čierna Hora, Repisko, Solisko, Javorina a Podspády, Kacvín, Krempachy s filiálkami Durštín a horným i dolným mlynom, Nižné Lapše s filiálkou Kotelnična, Vyšné Lapše s filiálkou v Lapšanke, Lechnica s filiálkami v Havke, Dolnej Lechnici, Červenom Kláštore, Smerdžonke a Zámostí, Lesnica s filiálkami Huta a mlyn, Matiašovce s filiálkami Zálesie a horný mlyn, Nedeca s filiálkou v Nedeci-Zámku, Spišská Stará Ves s filiálkami Tridsiatok, Lysá nad Dunajcom, Majere, mlyn na Tridsiatku a dolný mlyn, Reľov s filiálkou Hágy, Veľká Lesná, Tribš s filiálkami mlyn a Čierna Hora i farnosť Nová Belá. Celkovo 18 365 veriacich rímskych katolíkov.
O necelé tri roky po vymenovaní za dekana sa 29. januára 1841 stal fridmanský farár čestným kanonikom a v roku 1853 aj skutočným kanonikom Spišskej Kapituly.
Nižnolapšanský rodák Ján Evanjelista Nálepka patril k ľuďom, ktorí boli obdarení veľkou charizmou a viacerými umeleckými vlohami. Bol vynikajúcim hudobníkom i znalcom cirkevnej hudbya taktiež, ak by sme použili jazyk dobovej terminológie, skvelým veršovníkom.
V duchu myšlienok bernolákovského Slovenského učeného tovarišstva šíril slovenský jazyk i literatúru a v roku 1835 spísal zbierku Zápale, z Modlítbi Swatích a Pesňiček Duchowňích k Službám Božím celého Roku Swatég Rimskég Katolickég Cirkwi, a k Prospechu Werícich obogeg Pohlawi, z Wážnostú Gého Nagoswícenegšég Milosti Pána Gozefa Bélik z Božého Smilowaňa Biskupa Spišského na swetlo widané. Vďaka tomuto zachovanému rukopisu máme možnosť nahliadnuť do slovenských modlitieb a piesní používaných na Zamagurí v prvej polovici 19. storočia.
Ako stúpenec slovenského národného hnutia vyjadril svoje nadšenie z vymenovania za spišského biskupa spomínaného novoveského farára Ladislava Zábojského, ktorý bol oduševneným Slovákom. Na jeho počesť napísal Sláwospew ke Prowodnému Uvádzáňu Najoswiťenejšého a Najwelebňejšého Pána Ladislava Zabojszkyho, SS. Bohomluvnosťi Učiťela, a tohož umeňá pri C. K. Wisokej Škole Pešťánskéj Spolku Učiťelow Úda, t. ď. na Stoľicu a Hodnosť Biskupa Spišského, k Dowodu Oprawďiwéj Ucťiwosťi, a k Osohu Wiďecko-Orawskéj Ňemocnici na Swetlo Widaní. Túto oslavnú báseň zložil hexametrom, teda typickým časomerným veršom antických epických básní, čím dokazoval vyspelosť slovenčiny ako jazyka rovného latinčine či gréčtine. V roku 1851 vyšiel spomínaný Sláwospew na siedmich stranách tlačou v Levoči, pričom ako je uvedené v samotnom názve výťažok z neho bol venovaný oravskej nemocnici.
Spišskému biskupovi Ladislavovi Zábojskému, ktorý sa aktívne zasadzoval za zrovnoprávnenie všetkých národov v Uhorsku, vrátane Slovákov, venoval tiež svoju ďalšiu ódu Chwálospew na Výročnú Památku Naroďeňá, a na Biskupstwí Poswácaňá vysoceuroďenej, ctinajhodňejšéj Osvéťenosťi Pána Ladislava Zabojszkyho z Milosťi Bozkéj, Stolici Apoštolskéj Biskupa Bohomluv. Učiťela, a t. d. Otca najmilosťivejšého, Prevelebnému Kňezstvu, a Verícim tohož Biskupstva k Poťešeňú, a Cťi venovaný a vydaný skrz J. E. N. 21. Mája 1858.
Báseň, rovnako ako predchádzajúca, vyšla tlačou v Levoči, a to necelých päť mesiacov pred jeho smrťou. Tá ho zastihla 17. októbra 1858 vo veku neodžitých 66 rokov v Spišskej Kapitule, kde sa zdržiaval posledných päť rokov svojho života.
(mm-m)
O
P
R
S
Š
V
(18.12.1861 Horná Lipnica – 16.4.1931) – kanonik, pralat papieski, wikariusz generalny oraz rektor Seminarium Spiskiego.
Urodził się 18 grudnia 1861 w Lipnicy Małej. Teologię studiował w Spišskej Kapitule. Święcenia kapłańskie przyjął 30 czerwca 1884. Wikariuszem był w Slovenskej Vsi, Markušovciach i Námestowie. W 1893 roku przejął probostwo w wolnej parafii Zákamenné, gdzie przepracował 28 lat. Podczas jego proboszczowania została rozpoczęta i dokończona budowa nowego kościoła murowanego w podwójnym stylu neoromańskim, który istniej do dzisiaj. W późniejszym okresie był inspektorem szkolnym, doradcą przy Stolicy Apostolskiej, dziekanem środkowoorawskiego dziekanatu, honorowym kanonikiem oraz sędziom prosynodalnym. W kwietniu 1921 biskup Ján Vojtaššák mianował go za wikariusza generalnego oraz rektora Seminarium Spiskiego w Spišskiej Kapitule. Jozef Vojtíček nigdy nie zapomniał o swojej rodzinnej miejscowości Lipnicy Małej, w której ufundował kapliczkę ku czci św. Józefa a za swoje patrymonium nakazał wybudować nową plebanię. Zmarł 16 kwietnia 1931. Pochowany jest na cmentarzu w Zákamennom.
(6.8.1938 Vyšná Lipnica) – redaktor, pisarz, dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej w Bratysławie.
Urodził się 6 sierpnia 1935 w Lipnici Małej. Po studiach na Uniwersytecie Komenskiego w Bratysławie pracował jako redaktor w dzienniku Gazeta Rolnicza (Roľnícke noviny) a później przyczynił się do powstania pierwszej biblioteki publicznej naukowej w Nitrze – Centralnej Biblioteki Rolniczej (Ustrednej pôdohospodárskej knižnice). W latach 1975 – 1989 pracował jako kierownik Gabinetu historii i promocji na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Nitrze a po przewrocie został dyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej w Bratysławie, jednocześnie pod jego kierownictwem została zautomatyzowana jej praca. Wydał kilka prac naukowych i publikacji z zakresu informatyki tekstu oraz historii słowackiego szkolnictwa rolniczego. W tłumaczeniu angielskim wydał bullę Industriae Tuae (1992). Uczestniczył też w wydaniu dziesiątków innych publikacji książkowych i jest je autorem ponad czterystu artykułów z zakresu bibliotekoznawstwa oraz informatyki, historii i kultury słowackiej, zwłaszcza z życia i historii Nitry - Nitra starodawna i współczesna (Nitra starodávná a súčasná, 1988) czy Nitrzańskie piekło oraz inne teksty (Nitrianske inferno a iné texty, 2010).
Z
(1.10.1948 Dolná Zubrica) – archeolog, odkrywca największego w Europie skarb grzywien wielkomorawskich.
Urodził się 1 października 1948 w Zubrzycy Dolnej. Jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego ze słowackim językiem nauczania w Jabłonce oraz studiów archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jest długoletnim pracownikiem Muzeum Archeologicznego w Krakowie. W ramach swojej pracy badawczej znalazł największy w Europie skarb grzywien wielkomorawskich (4212 grzywien o wadze 3630 kg). Na terenie Krakowa prowadził badania ratownicze a przez pewien czas pracował jako miejski konserwator zabytków. W 2009 roku prezydent Rzeczpospolitej Polskiej mianował go członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Jest autorem kilku ekspozycji archeologicznych oraz wielu prac naukowych, które zostały opublikowane w kraju i za granicą.